Porosia e fundit e SKËNDERBEUT

Me rastin e ditës së Skënderbeut, 17 Janar, po sjell dy tregime nga libri i Leximit. Me sa mbaj mend duhet të jenë nga klasa e parë ose e dytë. Librin nuk e kam që ta kontrolloj. Autorin nuk e di.

BASHKIMI BËN FUQINË

Skënderbeu para se të vdiste, thirri pranë vetës trimat e tij. Iu drejtua më të riut e i tha:
-Gjon, ti je i ri e i fuqishëm. Merri ato thupra dhe ashtu, grumbull sic janë thyeji!

Djaloshi mori thuprat dhe u përpoq me gjithë fuqinë, por sí theu dot. Pas tij provuan dhe dy-tre të tjerë, por as ata nuk mundën t´i thyenin.
Atëherë Skënderbeu e mori tufën e thuprave, e zgjidhi dhe iu drejtua të birit:
-Gjin, merri thuprat dhe thyeji një nga një.

Gjini i theu të gjitha.
As më i fuqishmi nga ju ,-tha Skënderbeu, s´mundi t´i thyejë thuprat së bashku. Kurse Gjini, që është ende i vogël, i theu një nga një. Prandaj qëndroni gjithmonë të bashkuar, sepse kështu edhe pa mua do të fitoni. Arbërisë nuk i kanë munguar kurrë trimat. Betohuni!".
Trimat nxorën shpatat dhe thirrën:
Betohemi!
Luftërat për liri vazhduan edhe pas vdekjes së Skënderbeut.




BARIU I VOGËL DHE SKËNDERBEU
Kruja kishte ditë që ishte rrethuar. Skënderbeu po vështronte nga mali. Në këte kohë rojet i sollën një djalë të vogë.
-E gjetëm këtu afër, po vinte te ne, - i tha një nga rojat.
Skënderbeu e pa me vërejtje. Djali mund të ishte dymbëdhjetë vjec.
-Si erdhe deri këtu?-e pyeti Skënderbeu.
-Vij nga Laci (Laqi). Turqit na dogjën fshatin dhe morën gjithë bagetinë,-tha djali.
Skënderbeu i përkëdheli flokët.
-Si të quajnë? i tha.
-Tanush,-u përgjegj djali.
-Mirë, Tanush i vogël. Tani shko të clodhesh.
-Po unë dua të luftoj kundër turqve!-tha Tanushi.
-Clodhu, se edhe ti do të kesh rast të luftosh,-i dha zemër Skënderbeu.
Tanushi u largua i gëzuar.
Ra nata.
Skënderbeu mblodhi komandantët në shatoren e tij e u tha:
-Sonte do t´i sulmojmë të gjithë turqit menjeherë. Dikush duhet të shkojë për të lajmëruar malësorët në anën tjetër.
Te hyrja e shatores dicka lëvizi. Ishte Tanushi i vogël. Ai i doli përpara Skënderbeut e i tha i vendosur: Shkoj unë t´i lajmëroj. I njoh të gjitha shtigjet. Askush nuk do të më diktojë.
Skënderbeu vuri buzën në gaz e tundi kokën në shenjë mospranimi. Por Tanushi nguli këmbë sa e cuditi Skënderbenë.
-Mirë, o trim, nisu!-tha Skënderbeu, por bashkë me të dërgoi dhe një luftëtar tjetër.
Ata u nisën dhe filluan të zvarriteshin nëpër shtigje ku kalonin vetëm dhitë. Zbritën tatëpjetë në një luginë të vogël. Aty vunë re dy ushtarë turq, që rrinin rrëzë një guri. Ata dëgjuan zhurmë dhe kthyen kokën, por nuk panë njeri.
-Do të jetë ndonjë lepur,-tha njëri nga ushtarët dhe mori shenjë e gjuajti te vendi ku u dëgjua zhurma. Shigjeta e gervishi në krah Tanushin, por ai nuk lëvizi. Ata pritën pak, pastaj u larguan. Ateherë Tanushi bashkë me luftëtarin vazhduan rrugën me nxitim. Kaluan pa rrezik edhe një rojë tjetër dhe arritën në vendin e duhur.
Atë natë turqit u goditën në befasi nga të dyja anët. Armiku u shpartallua krejtësisht.
Pas betejës, Skënderbeu e thirri Tanushin dhe i tha:
-Merre këtë hark dhe këtë shigjetë si dhuratë, o trim. Ti luftove njëlloj si ne.



Fotografia e monumentit: këtu.
Për një përshkrim të shkurtër se kush ishte Gjergj Kastrioti Skënderbeu shiko këtu. Për më shumë diskutim rreth të madhit Skënderbe shfleto këtu.