Thursday, December 15, 2011

Princi dhe vajza e zgjuar

Na rronte njëherë një prijës i ri, që njihej jo vetëm për trimërinë por kryesisht për karakterin e harbuar e tekanjoz. Njëherë thirri plakun e fshatit të rripte një gur e pastaj të pregatiste një drekë për të ftuarit e tij.
Plaku,i zënë ngushtë u kthye në shtëpi i vrerosur dhe i tregoi vajzës së tij të vetme për urdhërin e çuditshëm të prijësit. Vajza ishte e re, shumë e bukur por edhe shumë mendjeprehtë u mendua.
Ajo e qetësoi të atin dhe i premtoi se do ta ndihmonte. Dhe me të vërtetë, në mëngjez shkoi te babai i saj me një hanxhar në dorë dhe i tha: "Jepja këtë thikë prijësit dhe i thuaj ta therrë në fillim gurin e pastaj ti mund ta rrjepësh e t’i marrësh lëkurën".

Plaku veproi tamam ashtu siç e mësoi e bija. Prijësi u zemërua dhe i tha:
- Ku ke ndëgjuar or plak, që të therret guri? Mos kërkon të tallesh me mua?
Plaku u përkul tërë nderim dhe iu përgjigj:
- Nuk guxoj të të kundërshtoj o prijës, po ku është ndëgjuar të rrjepësh lëkurë nga një gur?!
Prijësit i pëlqeu përgjigja dhe duke marrë vesh se fjalët e plakut dilnin nga mendja e së bijës, u martua me të.
Vështirë e pati prijësi me gruan e tij të re. Ajo doli më e zgjuar nga i shoqi dhe kjo cënoi keq sedrën e sëmurë të prijësit, aq sa vendosi të ndahet prej saj, megjithëse e donte si më parë.
- Unë po shkoj për gjueti, por ki mendjen: po qe se ti para kthimit tim do të zgjidhësh qoftë edhe një çështje, me mua nuk ke punë më, do të ndahemi njëherë e mirë.
Kaloi një ditë, dy apo më tepër, dhe te fqinjët erdhi një mik. Natën pela e mikut polli një mëz. Në mëngjez miku, kur mori vesh lajmin u gëzua shumë, por të zotët e shtëpisë filluan të ngulnin këmbë se mëzin e polli qerrja ku ishte lidhur pela.
Filluan të grindëshin dhe për të sheshuar problemin vendosën të ftojnë gruan e prijësit. Dhe kjo erdhi, por me mjaft vonesë.
Ajo kërkoi ndjesë për vonesën duke u shfajësuar se rrugës, duke ardhur, pa përroin që kishte marrë zjarr dhe e shojti duke i hedhur fletë të thata.
Të gjithë u habitën. Edhe miku edhe të zotët e shtëpisë.
- Zjarrin e shuajnë me ujë e jo me fletë të thata, e pastaj, ku është dëgjuar që të digjet uji?!- thanë ata.
Gruaja e prijësit qeshi nën buzë dhe u përgjigj:
- Po qe se e keni të qartë se kjo nuk ndodhë, si nuk mund të kuptoni se qerrja s’mund të pjellë mëza?
Në këtë mënyrë u zgjidh edhe grindja në dobi të mikut.
Kur u kthye nga gjyetia, prijësi mori vesh që gruaja e tij kishte shkelur porosinë
që i kishte dhënë. Ai i tha gruas të marrë me vete gjithçka dhe çfardo që do e të largohet nga shtëpia e tij e të shkojë te të sajtë, apo ku të dëshirojë.
- Mirë, unë pranoj, por para se të largohem dëshiroj të hamë sëbashku darkën e fundit të lamtumirës, - u lut ajo dhe, pasi mori pëlqimin e të shoqit, shtroi sofrën.
Gjatë darkës ajo e dehu të shoqin, pastaj, me kujdes, që të mos zgjonte, e ngarkoi në qerre dhe sëbashku me të u nis për te prindërit e saj.
Rrugës prijësi u zgjua dhe i habitur qeshi:
- Ku po më çon kështu?
E shoqja, si gjithnjë, u përgjigj qetë:
- Si ku? A më urdhërove të largohem nga shtëpia jote dhe më lejove të marr me vete gjithçka më nevojitet dhe çfarëdo që dua? E pra, unë ty të dua më tepër dhe asgjë tjetër. Prandaj dhe të mora vetëm ty për të prindërit e mi.
Prijësi i habitur me mendjen e mprehtë të gruas, hoqi dorë nga tekat dhe u kthye në shtëpi dhe jetoi i lumtur me gruan e tij.

Thursday, December 8, 2011

Bora (nga Faik Konica)


Kthjelltësia a qiellit shkoi me diellin, me lulet, me verën. Vjeshta e trishtueshme erdhi dhe iku. Tani po hyn dimri edhe qiellin e kanë mbuluar re të qeta e të ftohta. Edhe sot, për të parën herë, zu të bjerë bora.

Prapa qelqeve të dritares po shikoj. Ngadalë, ngadalë, sikur ka frikë të dëgjohet, bora fluturon flokë-flokë, e shtrohet mbi dhe. Bie kudo, e duket sikur kërkon të ndreqë e të zbukurojë. Dy cupa të vockëla shkojnë, e, në leshërat e tyre të arta, të lëshuara mbi shpatulla, bora shkruan trëndafile të argjendta. Djemtë qeshin, hidhen, luajnë e luftojnë me topa. Zogjtë rreth e rrotull parqeve, ciu, ciu, një thërrime buke!
Si në verë, gjithë bota është veshur në të bardha.
Flokë-flokë, ngadalë po bie bora ...

Autori: Faik Konica
Illustration from: picture-book

Tuesday, December 6, 2011

Lojera fjalesh

Këtu kalon makina,
Këtu derdhet benzina,
Këtu derdhet mielli,
Këtu derdhet sheqeri,
Pi-ip,
Ia bën shoferi...

Thursday, December 1, 2011

ZOGU


Shiu binte
dhe s'pushonte
fiu era,
fishkëllonte.

Gjithë çudi
dhe e habitur,
jashtë dritares
sytë pa shqitur,

Ana rrinte
dhe shikonte,
zogun qull
që s'cicëronte


Shpejt derën
Ana hap
e drejt tij
u nis me vrap.

Porse zogu
i frikësuar,
s'priti Anën
për ta shpëtuar.

Hop fluturoi,
Po ku shkoi?
As pak metra
nuk guxoi.

Era e shkundi,
shiu e tundi,
përtokë ra
oh nuk mundi

Që më tej
të fluturonte,
në folezë
të tij të shkonte.

Dhe pse shiu
e era fiu,
e vetëtima
shkrepëtiu,

Ana u nis
sërish me vrap
me dorë zogun
seç e kap.

Dhe kur shiu
e era ndali,
ç'kënaqësi
Anës i fali.

E kish ngrohur
dhe ushqyer,
oh me të
sa kish dëfryer.

Me gëzim
tek dera doli,
- Ik, zogu-
ëmbël i foli

Ciu,zogu
nis këndoi,
hapi krahët
e fluturoi.

Autori: Dhimiter Gjoka
Figure from : picture-book.com

Monday, November 28, 2011

Per ty Atdhe

Për ty Atdhe,
Ma të bukrën kangë,
Me fuqinë e kësaj zemre,
Do të këndoj,
Për k’to male,
Për k’to fusha,
Të gjera,
Për kët' vend,
Ku sot, i lumtur jetoj,



I bukur je,
Ngrihesh madhështor,
Si një kështjellë
E pamposhtur
Ti qëndron,
Në mes dallgësh
Shkëmb graniti vigan
Su përkule nga cdo stuhi e tufan...





Kompozitor: Avni Mula
Kendon: Mentor Xhemali

Wednesday, October 26, 2011

MBRETI MATIA DHE FSHATARI PLAK


(përrallë hungareze)

Një herë mbreti Matia, ndërsa kishte dalë për të parë se si rronte populli i tij i varfër, takoi një fshatar plak. Mbreti kishte me vete tërë oborrin: të gjithë zotërinj të fuqishëm. Mbreti përshëndeti plakun:
-Nderim për ty, o plak!
-Nderim gruas sime.
-Sa lek fiton ?
-Gjashtë lek, madhëri.

-Sa vetë jeni ?
-Dy.
-Ç’i bën katër të tjerët ?
-I hedh poshtë.
Mbreti vazhdon ta pyesë :
-Dhe kur të bëhen tridhjetë e dy ?
-Tashmë janë vetëm dymbëdhjetë.
-Dhe cjapi mundet të përtypë?
-Patjetër, madhëri.
-Mirë, plak,- tha mbreti,- zoti të bekoftë. -Kuptimin e bisedës sonë nuk duhet t’ia tregosh askujt, përder sa të mos shohësh përsëri fytyrën time.
Dhe duke vazhduar të ecë u kthye drejt shpurës që e shoqëronte :
-Atëherë zotërinj, cili është në gjendje të më shpjegojë ç’bisedova me plakun, do t’i fal një tokë të madhe.
Zotërinjtë donin të zbulonin kuptimin, por të gjithë që provuan nuk mundën dot. Kështu që u kthyen te plaku dhe filluan ta pyesnin. Por ai u tha :
-A nuk dëgjuat që mbreti tha se nuk mund të them asgjë, deri sa të mos e shoh prapë?
Por ata këmbëngulën dhe, për ta bindur, i premtuan se do ta shpërblenin mirë.
-Mirë, -tha plaku,- më jepni dhjetë monedha të arta.
-Atëherë përse i the mbretit “nderim gruas sime?”.
-Sepse gruaja më lan teshat dhe teshat e lara tregojnë nderim.
-Vërtetë, -thanë zotërinjtë, -po përse i hedh poshtë lekët?
-Do t’jua them për dhjetë monedha ari.
Pasi i dhanë lekët, u përgjigj:- Sepse me dy rroj unë, katër ia jap tim biri, njësoj sikur t’i hedh poshtë.
-Dhe tridhjetë e dy, si ka mundësi të bëjnë dymbëdhjetë?
-Ua them për dhjetë monedha ari.
I dhanë dhjetë monedha të tjera.
-Sepse kur isha i ri kisha tridhjetë e dy dhëmbë, kurse tani vetëm dymbëdhjetë.
-Pa shiko, as që e kishim menduar,- thanë zotërinjtë.- Po atëherë, cjapi si ia bën që përtypet?
-Ua them për dhjetë monedha ari.
Pasi i mori edhe ato, tha:
-Në këtë mënyrë si po përtyp paratë tuaja.
U turpëruan zotërinjtë dhe të zemëruar i thanë plakut :
-Prit kur t’i themi mbretit që na i tregove të gjitha, pa e parë prapë atë!
-Si nuk e kam parë prapë? Ja ku është, në të gjitha këto monedha ari është fytyra e tij. Ai pikërisht për këtë nguli këmbë, të mos jua tregoja, deri sa të më paguanit mirë.
Atëherë zotërinjtë nuk dinin ç’të thoshnin më, e lanë plakun dhe shkuan të arrinin mbretin.

Përktheu nga italishtja Hiqmet Meçaj

Monday, June 13, 2011

KALAJA ME RERE



Pranë detit
po mendonte,
ç'kala Ana
do ndërtonte.

Sapo niste
ta fillonte,
vinte vala
ja rrëzonte.


Ja rrëzonte
edhe shkonte,
porse Ana
prap' fillonte.

Merrte rërën
e shkrifëronte,
bashke me ujin
e trazonte.

Ne fund Ana
e vështroi,
ç'kish menduar
e ndërtoi.

Me durim
rërë, rërë
Kala të tillë
kurrë s'kish bërë


Autori: Dhimiter Gjoka
image from picture-book.com

Sunday, June 5, 2011

Kenga e nenes

Kjo këngë është kënduar në një nga festivalet e fëmijëve, me sa mbaj mend. Eshtë shumë e bukur dhe shumë prekëse në të njëjtën kohë.

Shumë vizitorë të vogëlushëve më kanë kërkuar muzikën.

Ky këtu është një version modest, i këndshëm, dhe moment intim i të madhes Inva Mula me djalin i saj, i cili përpiqet me shumë dëshirë të arrijë një notë më të lartë se sa zëri i tij e lejon.




Ketu është kënduar nga Klajdi Musabelliu.

Të tjera për nënën


S'ka në botë më të mirë,
Se sa ti, o nëna ime,
Sa e dashur, sa e mirë,
sa punëtore dhe sa trime...

Me të gjithë je e qeshur,
dhe nga goja t'rrjedh vec mjaltë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë...

(refreni)
Ti je det, si det i gjerë,
plot me ndjenja ëndërrime,
dashurinë per atdhenë,
ma rrënjose, nëna ime(2 here)

Dashurinë për atdhenë,
për atdheun tonë të shtrenjtë,
ma skalite thellë në zemër,
si një nënë e vërtetë.

Ndaj të dua sa vetë jeta,
Kur të shoh ty të gëzuar,
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...

(refreni)
Ti je det, det i gjere
plot me ndjenja enderrime
dashurine per atdhene
ma rrenjose, nena ime.(2)

Friday, May 20, 2011

Kur vjen 1 Qershori

Kur vjen 1 qershori,
zemra më gufon
se është festa ime,
se është festa jonë
...
Me shokët me shoqet,
lozim e këndojmë.
Prindër e mësues,
bashkë me ne festojnë.


Dhe trumcakët ciu-ciu,
në ajër lodrojnë.
Gëzuar o fëmijë,
me gjithë zemër na urojnë.

Dhe çapkënia ketrushe
për të na uruar festën,
po na sjell lule fushe.

Ja na erdhi 1 Qershori,
ç'na gëzon kraharori.
çelin lule plot hare,
midis tyre lule ne.

Thursday, April 21, 2011

SYTË E KALTËR



Sytë e kaltër
që kam unë
e gëzojnë
babin shumë,

kur në dhomë
hyn çaplehtë,
pas peshkimit
nëpër det.

Ç’gjë të bukur
kam në sy?
Babi detin
sheh aty.


Nga libri “Libri i Dëshirave”
FERDINAND LAHOLLI
Përgatiti Hiqmet Meçaj


Monday, March 21, 2011

PRANVERË



Qielli i kaltër
sot kaq afër,
mund ta zbresësh në pëllëmbë!
Diellimi,
notë gëzimi,
na dërgon puhizën këngë.


Çdo e qeshur
floriveshur!
Mami, ti dhe unë përdore.
Magjiplotë
është kjo botë,
nëse është paqësore!


FERDINANT LAHOLLI

image from picturebook.

Saturday, March 12, 2011

DIELLI


Qiellit lart,
dielli i artë,
që shikon mbi gjithësi,
si piktori
furçën nxorri,
botën leu me flori.

“Mirëmëngjes!”
E përshëndes
e me shokët rend në shkollë,
buzagas
na ndjek pas,
na puth faqet porsi mollë.


Dhe kur retë
mblidhen shpejt,
u fsheh dielli kurrë s’thamë,
se çdo herë,
dimër-verë,
ai qesh tek sytë tanë!


Nga libri “Libri i Dëshirave”
FERDINAND LAHOLLI
Përgatiti Hiqmet Meçaj


Monday, March 7, 2011

PËR FESTËN E NËNËS




Nesër, nënë, ke festën,
ndaj zemra fort troket:
do desha tërë pranverën
ta mblidhja në buqetë!


Nga libri “Libri i Dëshirave”
FERDINAND LAHOLLI

image from picturebook.

Friday, February 25, 2011

ZEMRA


Zemra është si libri
që di këngë shumë,
për malin, bilbilin,
për të shpejtin lumë;

Për qiellin e lartë,
për zogjtë e gëzuar,
për vjeshtën e artë
plot fruta ngarkuar.

Veç kënga e nënës,
e të mirës nënë,
në librin e zemrës
është e para këngë!

Nga libri “Libri i Dëshirave” FERDINAND LAHOLLI
image from picturebook.

Thursday, February 17, 2011

Gjergj Kastrioti Skenderbeu


Lirinë nuk jua solla unë,
por e gjeta këtu në mes tuaj,
armët nuk jua ngjesha unë,
por ju gjeta të armatosur,
lirinë e kishit kudo,
në kraharor, në ballë,
në shpatë, e në ushtat!

Nga fjala e Gjergj Kastriotit, çlirimi i Krujës, 28 Nëntor 1443.
Sipas Marin Barletit,


"Kapedanë dhe ushtarë trima".

S‘është as e re, as e papritun pamja që kam sot përpara syve. Ashtu si ju kujtonja, ashtu ju gjeta, stërnipër të thjeshtë të një race të vjetër dhe bujare, trima dhe besnikë të patronditur të vendit dhe të mbretit tuaj. Edhe jam i lumtur tani që mund t‘ju hap zemrën time. Ju thom pa u mburrur që, sa kam rrojtur, kam patur gjithnjë këtë mall për atdhenë dhe këtë dëshirë për lirinë.


Kur më ftuat për këtë vepër nga shërbimi i Sulltanit, kisha në zemër atë dëshirë që kishit edhe Ju. Juve ndofta ju shkoi nga mëndja që e kisha harruar vëndin, edhe nderin, edhe lirinë, kur ju ktheva prapa të helmuar, pa ju dhënë asnjë shpresë dhe pa ju treguar asnjë ndjenjë bujare dhe shpirtmadhe. Po unë sillesha me atë mënyrë, se ashtu e deshte shpëtimi i juaj dhe i imi, se puna ish e tillë se duhej bërë dhe jo thënë, se e shikonja që kishit më tepër nevojë për frë sesa për shtyrje. Jua fsheha planet e mia dhe s‘jua çfaqa dëshirën që kisha në zemër aq vjet, jo se s‘u kisha besim, jo se s‘jua dinja shpirtin, po se ju ishit të parët që e hothtë zjarrin dhe u futët në këtë valle; po se puna duhej mejtuar thellë, se duheshin gjetur mjetet, se duhej zgjedhur koha e mirë. Ndryshe do të derdhej gjak më kotë dhe përfundimi do t‘ish nji robëri me e keqe se e para. Dhe ahere çdo shpresë për të nesërmen fluturonte; se nji punë si kjo niset njiherë e mirë; dhe në mos vaftë mbarë, rasja dhe mjetet për ta nisur ikin e s‘kthehen kurrë prapë. Prandaj s‘ja tregonja planin tim as vetes sime dhe ruhesha mos me shkiste gjuha dhe më dëgjonin muret. Kam për dëshmor Hamzën, tim nip, që e kam pasur këshilltar, përkrahës dhe shok armësh, me ca të tjerë të pakë, me besnikërin e të cilve e vumë këtë plan në vepërim. Tani, ndonëse rronim e hanim bashkë dhe kishim një zemër dhe një shpirt, me gjithë këtë asnjë nga këta s‘më kish dëgjuar kurrë të zë n‘gojë atdhenë, lirinë dhe krishtërimin, gjersa ardhi rasa në betejë të Nishit.

Lirinë mund ta kishit fituar me trimërinë tuaj, se Arberise nuk i mungojnë burrat, po ju pëlqeu ta prisni nga dora e ime, ndonëse vonë, se kështu ndofta desh vet i madhi Zot. Se është me të vërtetë çudi që trima kryelartë si ju, të rritur në liri, duruat kaq kohë robërin e barbarve, duke pritur të më shikoni një ditë në krye tuaj.

Po vallë, a e meritonj këtë titull të bukur të çlironjësit që kini mirësinë të më jipni?

Lirinë s‘jua solla unë, po e gjeta këtu, në mes tuaj. Posa shkela këmbën këtu, posa dëgjuat emrin, renttë që të gjithë, më dualtë përpara kush e kush më shpejtë, sikur t‘ishin ngritur nga varret atërit, vëllezërit, bijtë tuaj, sikur të kishte zbritë nga qielli vetë Perëndia. Më prittë me aq dashuri dhe gëzim, më sualltë aq shërbime të çmuara e pa numër, sa më bëtë më tepër ju robin tuaj sesa unë të lirë ju.


Këtë mbretëri, këtë qytet nuk jua dhashë unë. Armet nuk jua dhashe une, po ju gjeta t‘armatosur. Lirinë e kishit kudo, në krahërore, në ballë, në shpata e në ushtat; si gardjan besnikë t‘emëruar prej tim eti, ju ma vutë mbi krye këtë kunorë, ju ma dhatë në dorë këtë shpatë, ju më bëtë zot të kësaj mbretërije, të cilën ma ruajtët me aq besë, me aqë kujdes, me aq mundime.

Shpjermëni tani, me ndihmën e perëndisë, që ta çlirojmë tërë Shqipërinë. Pjesën më të madhe, pothuaj tërë punën, e mbaruat: Kruja dhe tërë krahina e saj u fitua; Dibra dhe Malësitë u bashkuan me ne; anmikut s‘i mbeti as emëri, as shënjat në fushat tona; qëndrojnë vetëm fortesat. Kam shpresë t‘i marrim edhe këto me hir a me pahir, me dhelpëri a me trimëri, ndonëse garnizonet turke janë më të forta dhe kështjellat janë vendosur si shkëmbenj të ashpër dhe të paafruarshëm.

Armiku është i rrethuar, i dëshpëruar, dhe s‘i kanë mbetur veçse muret e fortesave. Po për këto do të këshillohemi e do të përfundojmë më nurë kur të vemi në vënt e kur të kemi armët në dorë dhe anmikun përpara, sesa tani për së largu dhe pa ditur se ç‘kemi përballë. Do të nisim nga Petrela më parë, jo se kjo është më e lehtë për t‘u fituar - përkundër është një fortesë prej natyre dhe ka një garnizon të fortë - po se ndodhet më afër kryeqytetit, dhe jam i sigurt që lajma e mirë e ngjarjeve në Krujë ua ka ngrirë gjakun armiqve. Të tmerruar nga trimërija e juaj dhe nga çkatërrimi i garnizonit të Krujës, ndofta do të na lëshojnë fortesën më të mirë; në mos, po do t‘i shtrëngojmë të na e japin me të keq. Një gjë vetëm duhet të keni nër mënt: në mos e marrshim Petrellën, asnjë nga ne s‘ duhet të kthehet prapë i gjallë.

Ngrehni pra flamurin përpara, dhe rrëfehuni burra si ngahera. Perëndia, si gjer tani, ashtu edhe paskëtaj, do të na ndilnmojë dhe do të na nxjerrë faqebardhë. O Burrani!"


Wednesday, February 9, 2011

Rrefenja e Beratit

Kjo është një gojëdhënë e lashtë shqiptare për Beratin:

Dy vëllezër të fuqishëm dhe të hijshëm, Tomorri dhe Shpiragu, u zunë për një vajzë të bukur pas së cilës të dy kishin lënë mëndtë. U zunë aq fort e aq shumë saqë filluan të luftonin midis tyre. Tomorri luftonte me shpatë dhe Shpiragu me topuz. Tomorri e goditi Shpiragun me shpatë dhe ia bëri trupin vija vija. Shpiragu e goditi Tomorrin me topuz duke ia bërë trupin gjithë hone e gropa. Të dy trima e të pamposhtur luftuan e u vranë derisa dhanë shpirt. Vajza e mjerë që i shikonte, nuk mundti ta ndalte dyluftimin.

Ajo u ul ne gjunjë dhe qau, e qau, dhe i lau trupat e të dy trimave me lotët e saj. Ajo qau aq shumë, derisa më në fund, trupi i saj u ngurtësua dhe u be një gur i madh e i rëndë. Mbi atë gur më vonë u ndërtua dhe qëndron edhe sot e kësaj dite kalaja madhështore e qytetit të Beratit. Nga lotët e saj u krijua një lumë i rrëmbyeshëm, lumi Osum, që rrjedh pranë Beratit. Dy vëllezërit, dy trimat, u shndërruan në male, aty ku ranë dhe qëndrojnë edhe sot krenarë e madhështorë ne dy krahët e qytetit te Beratit, Tomorri dhe Shpiragu. Tomorri është i lartë e i rëndë, dhe trupin e ka gropa-gropa, nga goditjet e Shpiragut. Shpiragu ka rëne përsëgjati dhe shpatet i ka vija-vija, nga të prerat e Tomorrit.

Për më shumë:
Qyteti i Beratit
Bukurite e Osumit
Agim Bacelli per Baba Tomorrin

Sunday, January 30, 2011

Hartimi dhe debora

Ja zilja ra,
Kemi hartim.
Sa gjallëri,
dhe frymëzim.
Por për çudi,
shikoj nga jashtë,
një zog na fton,
çukit në xham...


Bora e parë,
pemët mbuloi.
çudi më parë
si nuk e pamë.
I vogli zog
shpejt fluturoi,
ti shkojmë nga pas,
me gaz na fton.

Ja bo ulet mbi oborr,
lehtë-lehtë kjo dëborë,
Oh sa na gëzon,
dhe si zogj na fton.
Ja të qeshur
ne vrapuam,
pamë mimozat,
qenë mbuluar.
Oh, sa u cuditëm,
zemrat na trokitën.

Ja te qeshur
lozim ne si fëmijë
gjuaj unë me borë
gjuan ti,
shpejt harruam
se ne kishim hartim,
Ej ti shok,
pse gjuan kaq fort?
Ja zilja ra,
sa shpejt mbaroi kjo orë
me sy të qeshur
ne mësuesen shikojmë.
Dhe si femijë,
qëndrojmë të shpërndarë në oborr,
Nuk kemi faj....
Fajin e ka kjo borë.





Saturday, January 29, 2011

Bardhesi


Topa bore hedhin shokët tanë,
Borë e bardhë, ç'bardhësi,
Në secilin top që të dërgoj,
Të dërgoj dashuri,





Nostalgji....

Bardhësi -



Sonte ne të dy vallëzojmë bashkë,
Bie borë, ç'bardhësi,
Nëpër vezullimet
Sytë e tu seç kërkojnë sytë e mi,

Eja një çast të dalim bashkë,
Nata e bardhë po na fton,
Bora mbi rrugë paqe sjell,
E qetë ajo zbardhëllon,

Topa bore hedhin shokët tanë,
Borë e bardhë, ç'bardhësi,
Në secilin top që të dërgoj,
Të dërgoj dashuri,

Qenka shumë e bardhë kjo natë,
Bie borë, ç'bardhësi,
Eja sonte ne të dalim bashkë,
Ç'bardhësi, borë që ngrin,

Dhe ja ne heshtëm për një cast,
Heshtëm të dy nën një blin,
Tërë vezullime sytë e tu,
Kërkojnë sot sytë e mi,

Topa bore hedhin shokët tanë,
Bore e bardhë ç'bardhësi,
Në secilin top që të dërgoj,
Të dërgoj dashuri.

Bie borë ç'bardhësi,
Bie booorëë
Bardhësi.




Thursday, January 27, 2011

HËNA



Përmbi retë
hëna shket,
del prej tyre për një çast,
si piktore,
bojë hënore
i jep botës rreth e qark.

Me një fill,
ah, ta lidh,
si të ishte një balonë,
ta afroj,
të shikoj
bukuritë e vendit tonë!


Nga libri “Libri i Dëshirave”
FERDINAND LAHOLLI
Përgatiti Hiqmet Meçaj

Picture from: picture book

Friday, January 21, 2011

Dele dele kucuvele


Dele, dele kuçuvele,
më ka blerë babi një dele,
ajo është dele rudë,
e ka leshin shumë të butë,
mua mami më ka thënë,
edhe fjalën ma ka dhënë,
kur të qethim delen o,
të bën mami një triko!

Wednesday, January 12, 2011

Atdheu


I mora A-në atit,
në të ishte dhe nëna,
i mora T-në tokës,
në të ishte edhe zemra,
i mora D-në detit,
në të ishte dhe qielli,
i mora H-në hënës,
në të ishte dhe dielli,
i mora E-në erës,
në të ishte dhe shiu,
i mora U-në ujit,
në të ish' dhe njeriu,
i lidha gjithë bashke
dhe gjeta,
ATDHEU-n.

Autori:

Tuesday, January 4, 2011

Bariu dhe dhite


Një bari i çoi dhitë e veta për të kullotur. Atje vuri re se dhitë e tij
ishin përzier me dhi të egra, dhe kur erdhi mbrëmja i shtiu të gjitha
në shpellën e vet. Të nesërmen, bëri shumë ftohtë, dhe nuk mund t'i
nxjerrë në kullotë dhitë, prandaj i la në shpellë. Dhive të veta
u gjeti nga pak ushqim, sa të mos i marrë uria, kurse dhive të egra u
gjeti mjaft ushqim për t'i bërë krejtësisht për vehte. I ftohti mbaroi dhe
ai i nxori të tëra dhitë në kullotë. Dhitë e egra morën malin e ikën.
Kur ai filloi t'i qortojë se janë mosmirënjohëse që ikën dhe e lanë,
megjithse ai u kujdes shumë për to, ato u kthyen e i thanë:

- Pikërisht për këtë ne frikësohemi dhe ikëm prej teje. Gjersa ti
neve, që të erdhëm dje, na çmove e shikove më tepër se dhitë tua, është
e qartë se edhe të tjerat që do të afrohen më vonë, to t'i çmosh e
shikosh më tepër se ne.