Thursday, February 28, 2008

Kënga e nënës


S'ka në botë më të mirë,
Se sa ti, o nëna ime,
Sa e dashur, sa e mirë,
sa punëtore dhe sa trime...

Me të gjithë je e qeshur,
dhe nga goja t'rrjedh vec mjaltë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë,
kënga jote rrjedh nga zemra,
sytë e tu c'vështrim të qartë...

(refreni)
Ti je det, si det i gjerë,
plot me ndjenja ëndërrime,
dashurinë per atdhenë,
ma rrënjose, nëna ime(2 here)

Dashurinë për atdhenë,
për atdheun tonë të shtrenjtë,
ma skalite thellë në zemër,
si një nënë e vërtetë.

Ndaj të dua sa vetë jeta,
Kur të shoh ty të gëzuar,
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...
Kur këndoj për ty, moj nënë,
Për gjithë nënat kam kënduar...

(refreni)
Ti je det, det i gjere
plot me ndjenja enderrime
dashurine per atdhene
ma rrenjose, nena ime.(2 here)

Wednesday, February 27, 2008

Përralla e Shqipes



Një djalosh kishte dalë për gjah në malet e Shqipërisë. Një shqipe fluturoi sipër tij, dhe u ndal në majë të një shkrepi. Shqipja ishte jashtëzakonisht e madhe dhe mbante në çapojt një gjarpën. Mbas pak shqipja fluturoi prej shkrepit ku kishte çerdhen. Djaloshi u ngjit në majë te shkrepit dhe gjeti në çerdhe zogun e shqipes që po luante me gjarprin e mbytur. Por gjarpri nuk ishte vërtetë i mbytur. Befas ai lëvizi, ngriti kryet, nxori thimthin dhe bëri të pickojë zogun. N'atë çast djaloshi nxori harkun dhe vrau me shigjetë gjarprin. Mandej ai mori zogun e shqipes dhe u nis kah shtëpia e vet. Befas ai dëgjoi mbi krye zhurmën e krahëve të shqipes.
"Pse ma grabite foshnjen?" thirri shqipja.
"Foshnja është e imja, sepse unë e shpëtova nga gjarpri që ti nuk e kishe mbytur" u përgjigj djaloshi.
"Jepmë foshnjën time, dhe unë do të jap si shpërblim mprehtësinë e syve të mi dhe fuqinë e krahëve të mi. Ti do të jeshë i pamposhtun dhe do të quhesh me emrin tim!"
I riu i dha shqipes zogun e vet. Kur u rrit zogu, ai i sillej mbi krye djaloshit, që tani ishte bërë burrë. Me harkun e vet ai mbyti shumë bisha të pyllit, dhe me shpatën e vet ai preu shumë armiq të vendit. Ndër të gjitha këto vepra shqipja i printe dhe e drejtonte.
I çuditur nga këto punë, populli e zgjodhi mbret gjuetarin trim. Ai e quajti Shqiptar, që do të thotë "Bir i Shqipes", dhe mbretëria e tij mori emrin Shqipëri, që do të thotë "Vendi i Shqipeve."

(nga frosina.org)

Friday, February 8, 2008

Ngutja dhe durimi




U takuan një herë Ngutja dhe Durimi, të dy për të njëjtin hall;

Ngutja kishte blerë dy metra basmë të bukur për të qepur një fustan.
Ajo e shtriu basmën në tryezë dhe pa menduar gjatë ,mori gërshërët dhe filloi të priste.
Prit këtej e prit andej, fap, fap, fap, gërr, gërr, gërr, e bëri copa-copa gjithë basmen.
Pasi bëri këtë punë, u mendua pakëz, mori dy copa dhe i vuri për së gjati trupit, dhe për të zezën e saj, vuri re që e kishte bërë dëm gjithë copën.

-Qyqja ç'bëra!- tha me vehte Ngutja. - Asnjë vajzë e vogël nuk do ta kishte bërë këtë
e jo unë që jam goxha çupë!

Por gabimi tani qe bërë. Ngutja përplaste duart dhe thoshte - korba unë, korba unë, - por pa dobi.
Pasi u qetësua pak mendoi; - Po vete të shikoj pak Durimin, vallë dhe ai e ka prishur copën e pantallonave?.

Dhe me një frymë vajti te Durimi. E gjeti me metër në dorë, duke matur me kujdes dhe duke shënuar me një copë sapuni.

Pastaj shtriu mbi të një palë pantallona të mbajtura, te cilat mbuluan cipë më cipë vizatimin.
-Duket sikur çdo gjë është në rregull, - tha Durimi.
-po ky cepi këtu sikur nuk ma mbush syrin. Pa ta kontrolloj, ..., për besë, bëra mirë që nuk e preva, duhet korrigjuar.

Dhe vazhdonte të korigjonte rrethin e mesit, - edhe këtë mirë e kam shënuar,-
duke vazhduar akoma me kujdes matjet dhe shënimet në fund tha;
-Tani nuk më mbetet gjë tjetër vetëm të marr gërshërët e të pres copën. Ja ti mbajmë me shëndet, - dhe fër fër e preu copën.

Ngutja e habitur shumë nga Durimi e pyeti:
-Kush të ka mësuar të presësh kaq bukur, more Durim?
-Më ka mësuar gjyshja, - tha Durimi.
-Po si? - vazhdoi kureshtare Ngutja.
-Ja, më ka ngulur në mendje gjashtë fjalë,

"MAT SHTATË HERË, DHE PRIT NJË HERË!"

Populli