Gjuha

Një herë e një kohë rronte një njeri shumë i zgjuar, por shumë i varfer. Për të fituar buken e gojes ky njeri punonte si gjellëbërës tek një i pasur. I zoti mburrej për pasuritë që kishte por ishte torrollak.

Një ditë pasaniku ftoi disa miq për drekë. Thirri gjellëbërësin dhe e urdhëroi të gatuante vetëm dy gjellë: gjellën më të mirë dhe gjellën më të keqe.

Gjellëbërësi i hyri punës dhe gatoi gjellën më të mirë dhe atë më të keqe.

Kur u shtrua sofra, gjellëbërësi pruri gjellën e parë, gjuhë...



- Kjo është gjella me e mirë? - e pyeti i zoti.
- Kjo - iu përgjigj.
- Po pse është gjella më e mirë?
- Ai që ka gjuhe, - tha gjellëbërësi,- mund të flasë e mund të tregojë ç´mendon e ç´ndien... Prandaj gjuha është gjëja me e mirë në botë.

- Të lumtë, kështu është - thanë miqtë që ishin ulur në tryezë.

Pasi përfunduan gjellën e parë, gjellëbërësi pruri gjellën e dytë, gjuhë...

Pasaniku u zemërua keq dhe bërtiti.
-Çfarë bën kështu o i marrë. Më parë the se ishte gjëja me e mirë, ndërsa tani na doli me e keqja!!!

Gjellëbërësi vuri buzën në gaz dhe tha:
- Po, ashtu është. Gjuha është gjeja më e keqe në botë. Me ndihmën e saj, shumë njerëz gjithë kohën flasin veç marrëzira. Këta njerëz të bardhën e bëjnë të zezë, të drejtën e bëjnë të shtrembër, të mirën e bëjnë të keqe...

Të ftuarit prapë e vlerësuan. Gjellëbërësi ishte vërtetë njeri i mençur...