Friday, June 27, 2008

Kënga e ziles - me muzikë

Faleminderit: Andi Mecaj (për këngën), dhe Ergys'it për videon.
Download: lidhje te faqja e Andit


Tik-tak, tik-tak,
Ne krahërorin tim,
Tik-tak, tik-tak,
Zemra gjith’ gëzim.

Me orën po vrapon...

Tring zilja, tring zilja,
Zilja tringëllon, tring,
Tring zilja, tring zilja,
Zilja tringëllon.








Kujtime


Një elefant po kolovitej në një fije merimange,
dhe kur e pa që s'u këput thirri një tjeter elefant.

Dy elefantë po koloviten në një fije merimange,
dhe kur e panë që s'u këput thirrën një tjeter elefant.

Tre elefantë po koloviten në një fije merimange,
dhe kur e panë që s'u këput thirrën një tjeter elefant.

Katër ...

Pesë ...

etc.

Fija këputet kur nëna apo fëmija lodhet së përsërituri vargjet :)



Isha në një rrugë autobusi shumë vite të shkuara, kur e kam dëgjuar këtë për herë të parë. Ajo që e këndonte duhet të ishte një moshatare imja. Nuk e mbaj mend mirë, por më kujtohet që kjo lloj përsiatjeje nuk më pëlqeu fare: Kjo ishte këngë fëmijësh!! Kurse unë isha e rritur:)! Apo c'po më ngulitej në tru!

Vite më vonë...

Më erdhi në mend kur mundohesha të kujtoja këngë shqip për vajzën e vogël. Atëherë, kur pashë sa u zbavit ajo kur unë ja këndoja, kam falenderuar me vete atë moshataren time në atë rrugë të largët autobusi, që u bë shkak që edhe mua të më mbeste në mendje.

Thursday, June 26, 2008

Kënga e luleve


Sa i dua lulet,
kam për to kujdes,
i ujis me gëzim,
mëngjes për mëngjes.

Ua di dhe emrat,
ngjyrat dhe aromat,
siç i di dhe festat,
kur ua dhurojmë.

(refreni)
Se lulet janë,
si zemrat plot dritë,
dhe bashkë me ne,
pranvera i rrit.

Me gëzime e festa,
mbushur jeta jonë,
me mijëra lule,
për ne lulëzojnë.

(Kënduar në një nga festivalet e fëmijëve (1990?), mendoj se ka fituar çmimin e parë.)

Wednesday, June 25, 2008

Ç’ke harruar moj Valbonë?



Sot, kur shkonim për në shkollë,
Pse u ktheve si veri?
Ç’ke harruar moj Valbonë?
Ç’ke harruar në shtëpi?

Mos vallë stilolapsin,
Mos vallë bojrat në kuti?
Ç’ke harruar, moj Valbonë,
që u ktheve si veri?

Thotë Valbona e gëzuar:
-Asnjë gje s’kisha harruar.
Po, kur ika, u nxitova,
gjyshen nuk e përqafova.

Autori: Tahsim Gjokutaj

Tuesday, June 24, 2008

NJËQIND GËNJESHTRA PA NJË TË VËRTETË

(Përrallë shqiptare)

Na ishte seç na ishte. Ishte një herë një baba me tre fëmijë që s’kishte gjë tjetër veç shpirtit dhe një kasolle të shkatërruar, një kalë, një shalë dhe një fre. Kur i erdhi çasti i vdekjes, thirri të tre bijtë e u tha:
-Unë jam duke vdekur dhe gjë e mall s’po u lë; por jetoni me nder, mos e lëshoni njëri tjetrin dhe, si mbas moshës që keni, kalin ta marrë më i madhi, i dyti të marrë shalën e i treti frerin.
Plaku dha shpirt. Mbas pak kohe vëllai i madh u tha:



-Po dal me kalin që më ra në pjesë të fitoj, mbase ia gjej edhe shalën edhe frerin.
Del dhe piqet me një tregtar të madh:
-Puna e mbarë!
-Mbarë e paç! Ç’e mirë të solli nga këto anë? – e pyeti tregtari.
-Doja t’i gjeja kalit shalë dhe frerë – përgjigjet ai.
-Ti jap unë – i thotë tregtari – shalë e fre, në qoftë se di të më rrëfesh njëqind gënjeshtra pa një të vërtetë; përndryshe kali që ke bëhet imi.
-Mirë, e thënë e bërë – thotë vëllai i madh.
Fillon të rrëfejë njëqind të gënjeshtërta pa një të vërtetë; por s’mundi të rrëfente më shumë se tridhjetë dhe kështu që e humbi kalin.





Mbas pak kohe i shkon mendja vëllait të dytë të dalë me shalën për të fituar, që t’i gjejë kalin dhe frerin. Takon tregtarin me të cilin ishte ndeshur i vëllai.
-Puna e mbarë!
-Mbarë e paç!
-Kam ardhë - i thotë vëllai i dytë - të fitoj; ndoshta i blej edhe kalin edhe frerin.
-Kalin dhe frerin t’i jap unë – ia kthen tregtari – në qoftë se je i zoti të më tregosh njëqind të gënjeshtërta pa një të vërtetë; përndryshe shala bëhet imja.
-Mirë – i thotë vëllai i dytë.
Fillon të tregojë njëqind të gënjeshtërta pa një të vërtetë; por s’mundi të tregonte më shumë se pesëdhjetë dhe kështu që e humbi shalën dhe u kthye në shtëpi duarthatë.
Vëllai më i vogël ishte qeros, por shumë i zoti. Një ditë prej ditësh merr frerin dhe del për të fituar për të gjetur kalë e shalë.

Piqet në rrugë me tregtarin e madh, që ua kishte punuar të vëllezërve.
-Puna e mbarë!
-Mbarë e paç!
-Kam dëgjuar – i thotë qerosi – se ti fiton me gënjeshtra dhe ti më merr frerin, unë të marr kalë e shalë.
-S’ka më mirë – ia kthen tregtari – por nisja, në qe se më nxjerr njëqind të gënjeshtërta pa një të vërtetë.
“U çova një ditë, filloi qerosi, e s’ish ditë, kishte bletë e s’kishte, i numërova e s’i numërova, i numërova e s’i numërova e s’mund t’i numëroja; hyra dhe numërova mizat e bletës e më doli një më pak. U mërzita edhe më fort pse kishte humbë një mizë blete, e mora një gjëlpërë dhe një bërthamë e shkova në breg të detit. Kur mbërrita në breg të detit, kqyra mos e shihja kund mizën e nuk e pashë; ngula atëherë gjilpërën në tokë e hypa majë gjilpërës e pashë përtej detit të zi një bujk që po e lëronte tokën me një buall e me një mizë blete. E njoha se ishte miza ime; por s’kisha si ta kaloja detin. Mbolla atëherë farën e kungullit e u ula e fjeta.
Sa fjeta unë, fara kishte mbirë e kishte lëshuar një degëzë të hollë e të gjatë mbi shpinën e detit deri në bregun përtej. U çova prej gjumit e nëpër degëz kalova detin e shkova te ai që po punonte tokën.
-Puna e mbarë!
-Mbarë e paç!
-Po si ma ke marrë mizën e bletës e punon me të? – i thashë. Be e rrufe ai, se “s’ta kam marrë, por ka ardhë vetë”.
-Mirë, - i thashë – nuk po prishemi për kaq gjë; por më laj dëmin që më ke bërë!
-Po ta laj, - m’u përgjigj –por prit sa të mbjell farën e të piqet kjo që mbolla, e ta korr, ta shij e ta hedh ndër thasë.
Sa e mbolli edhe atë që i pat mbetur, mbiu ç’ka hodhi, u rrit, u poq, e korri, e shiu e m’i mbushi thasët.
-Ja, -tha, -grurin për dëmin dhe miza jote.
Ngarkova grurin në të dy anët e mizës, hypa në mes të barrëve, u fala me bujkun e u nisa të kthehem. Kur mbërrita në mes të detit pashë se po rëndonte njëra anë e barrës, u ula në det, e numërova grurin kokërr për kokërr e më del një më tepër. Mora spatën e e çava më dysh, i bëra barrët baraz e u nisa për shtëpi. Kur hyra në oborr, mora vesh se më kishte lindur babai. Lumi kush po shkon, e lum kë po gjej. U gëzova fort e mendova t’i bëja djepin babait. Mora dyqind spatarë e i vura të presin në një pyll: por s’dolën dërrasat për djepin; mora një ashkël, që kishte mbetur në teh të spatës e doli e tepëroi edhe për një stol të vogël. Duhej të punoheshin edhe shpërgëjt. Thirra dyqind qethtarë e i vura të qethnin dymijë dhën, por s’doli leshi. Kishte mbetë një qime e vetme në teh të gërshërëve e me të mbarova shpërgëjt edhe një brez.
Një ditë më erdhi mendimi të dal për gjah. Kishim tri pushkë: dy të thyera e një pa çark, e tre zagarë: dy të ngordhur e një pa shpirt. Mora pushkën e paçark e zagarin e pashpirt e kërkova në mal e ndesha në tre lepuj: dy të ngordhur e një pa kurrëfarë jete. Me të parën herë që shtiva, vrava lepurin e pajetë e e vura në krahë. Duke ecë rrugës gjeta tri shtëpi: dy të rrënuara e njëra kishte rënë brënda; hyra në atë që kishte rënë brënda e gjeta tri plaka: dy qorre e një pa sy. Pyeta plakën e pasy nëse shihte kund ndonjë enë e ajo më dëftoi tre enë: dy të thyera e një pa bythë. Mora enën pa bythë e zjeva lepurin e pajetë; mishi më rrodhi, lëngun ma mbajti e hëngra vetë e hëngrën tri plakat.............................

-Mjaft, mjaft! –tha tregtari, -se i ke kaluar njëqind gënjeshtra pa një të vërtetë. Ja kalin, shalën, shtëpinë time e mallin tim e i gëzofsh me gjithë vëllezër.
Vajti qerosi, mori edhe dy vëllezërit e jetoi si më i miri zotëri.
Përralla në Lesh, shëndeti prej nesh.

Përshtati: Hiqmet Meçaj
Kontriboi: Andi Meçaj


Monday, June 23, 2008

LIBRI I GRISUR




Krejt ngadalë,
pa bërë fjalë,
kap një libër në sirtar,
i heq fletë,
i bërtet,
si të kishte bërë faj.

Pas ca vitesh,
kur të rritesh,
kur në shkollë të shkosh me shokë,
unë e di:
kurrsesi
s’do besosh ç’ke bërë sot!

FERDINAND LAHOLLI


Përgatiti: Hiqmet Meçaj
Kontriboi: Andi Mecaj
Për më shumë: qielli i drunjte

Si t'ia bëjmë faqeve të qrisura: lidhje

Wednesday, June 18, 2008

Rozafat


Krenare ngrihet mbi Bunën e gjerë e mbi qytetin e Shkodrës kështjella e lashtë e Rozafatit.

Ndërtimi i kësaj kështjelle ka një gojëdhënë të bukur dhe të hidhur. Ajo pak a shumë vijon...

I ra mjegulla Bunës dhe e mbuloi të tërë qytetin. Kjo mjegull mbeti aty tri ditë e tri netë. Pas tri ditësh e tri netësh fryu një erë e hollë dhe e ngriti mjegullën. Aty majë kodrës punonin tre vëllezër e ndërtonin një kështjellë. Por, muri që ndërtonin ditën, u shembej natën... Na shkon aty një plak i mirë dhe u thotë:
-Puna e mbarë o tre vëllezër!
-Të mbarë paç o plak i mirë. Po ku e sheh ti të mbarën tonë? Ditën punojmë e natën shembet. A di ta thuash ndonjë fjalë të mirë: c'të bëjmë që ti mbajmë muret në këmbë?



-Unë e di- thotë plaku, -por duhet ta mbani në fshehtësi dhe të mos i tregoni askujt as edhe vashave tuaja në shtëpi.
Vëllezërit i dhanë besën plakut se asnjëri nuk do të tregonte.
-Atëherë, tha plaku, dëgjoni. Nesër cila vashë të vijë për të sjellë ushqimin, nga tre kunatat, duhet ta merrni dhe ta murosni të gjallë në muret e kështjellës. Atëherë do ta shihni se muri do të ngrihet dhe do të qëndrojë përgjithmonë.
Kaq tha plaku dhe u zhduk.

Vëllezërit të mërzitur kthehen në shtëpi. Dy vëllezërit e mëdhenj e shkelën besën dhe u treguan grave të veta. Ata u thanë vashave të mos vinin për të sjellë ushqimin të nesërmen. Vetëm vëllai i vogël e mbajti besën. Ai nuk i tregoi vashës së vet.

Në mëngjes, si gjithmonë vëllezërit shkuan në punë dhe filluan të prisnin...

Nëna e djemve në shtëpi nuk dinte gjë. Ajo i kërkon nuses së madhe t'u shpjerë trimave ushqimin. Nusja e madhe ankohet se ishte e sëmurë dhe kështu nuk shkon. I tha dhe të dytës. E reja e dytë i thotë:
-Jo zonja nënë, sot unë duhet të shkoj për buajtje.
I vjen rradha nuses së vogël.
-O nusja e vogël, trimat duan bukë, ujë dhe kungullin me verë.
-Po zonja nënë, përgjigjet nusja e vogël, por kam djalin e vogël që po qan.
Dy kunatat e mëdha i premtuan se do të kujdesen për djalin.

Ajo e mori bukën, ujin dhe kungullin me verë, puthi djalin në të dy faqet, dhe niset. Kur arrin tek vendi i punës, përshëndet trimat.
-Puna e mbarë o trima!

Vëllezërit kur e panë, ndalën punën. Fytyrat iu zbehen dhe burrit të saj i ra cekani nga dora. Nusja e vogël i thotë:
-C'ke ti, im zot? Pse e mallkon gurin dhe murin?
Hidhet kunati i madh dhe i thotë:
-Ti paske lindur në ditë të zezë, moj kunata e vogël. Ne duhet të murojmë të gjallë vajzën qe do na sillte sot për të ngrënë, vetëm në këtë mënyrë kështjella do të qëndrojë e nuk do të shembet më.


-Shëndosh ju o tim' kunetër, por unë po ju lë një porosi: Kur të më muroni, syrin e djathtë të ma lini jashtë që të shikoj tim bir, dorën e djathtë të ma lini jashtë që ta ledhatoj, këmbën e djathtë të ma lini jashtë që ti përkund djepin, dhe gjirin e djathtë të ma lini jashtë që ta mëkoj kur të qajë. Gjiri im u nguroftë, kështjella jonë gjithmonë qëndroftë, djali im trimëroftë, u bëftë mbret e mbretëroftë!

Vëllezërit e morën nusen e vogël dhe e muruan në themel të kështjellës. Muret u ngritën e u lartuan e nuk u shembën më as natë e as ditë. Por, rrëzë mureve të kështjellës edhe sot e kësaj dite, gurët janë të lagur dhe plot myk nga lotët e gjiri i nuses së vogël që vazhdon të pikojë për birin e saj.

Dhe biri i saj, u rrit, luftoi dhe trimëroi!

Gojëdhënë



Në vargje (nje nga versionet):

"Ç’i ka ra mjeglla Bujen’s-ë,
Edhe fushës Shkodaras-ë,
Fryni erë, frashni e hollë,
E nalcoj-ë mjegullan-ë

Ku punojnë e tre vllazni,
Gjidh ditën e po punojnë,
Gjidh natën po jau rrënojnë,
Shkon nji shenjt i gjallë asajna,

-Puna marë, o ustallarë.
-Ta marë paç, o shenjt i gjallë,
Ku e sheh ta marën tonë,
Na gjidh ditën po punojmë,
Gjidh natën po na rrenojnë,

A di gja me na kalxue?
-Unë e di, por kam gjynah-ë.
-At gjynah-ë le’mi ne.
-A jini të tre t’martuem,
A i kini të trija vashat?
-Na të tre vashat i kena.
-Cilla vashë t’u bjere bukë,
At muroni n’murë t’Kalasë,
Lidhni besë, e lidhni fe,
Në konak e kur të shkoni,
Vashave mos u kalxoni.

Aj ma i madhi zanë vëlla,
Prishi besë, e prishi fe,
Në konak-ë bjesedoj-ë,
Vashës ti-ë i kalxoj-ë.

Aj i dyti zanë vëlla,
Prishi besë, e prishi fe,
Në konak-ë bjesedoj-ë,
Vashës ti-ë i kalxoj-ë.

Aj i treti zanë vëlla,
Majti besë, e majti fe,
Në konak nuk bjesedoj-ë,
Vashës ti-ë s’i kalxoj-ë.

Po thërret nana gjelinë:
-Gjelinë, e para gjelinë.
-Lepe nanë, e brraf në kamë.
-Ustallart-ë duen bukë,
Duen bukë e duen ujë.
-Besa nanë po m’dhem kryet.

-Gjelinë, e dyta gjelinë.
-Lepe nanë, e brraf në kamë.
-Ustallart-ë duen bukë,
Duen bukë e duen ujë.
-Besa nanë s’po vojt atjene,
Due me shkue në gjini.

-Gjelinë, e treta gjelinë.
-Lepe nanë, e brraf në kamë.
-Ustallart-ë duen bukë,
Duen bukë e duen ujë.
-Besa nanë s’po vojt atjene,
Kam djaloçin t’vogël-o.
-Na djaloçin ta shikojmë,
Kurr na tokë s’ta lëshojmë.

Muer bukë, muer ujë,
Muer kungullin me venë.
Tek e pa-ë i shoqi saj-ë,
Tek e pa i lshoj bela,
Do t’murojmë në Kala.

-Synin djathtë ma lini jasht-ë,
Kamën djathë ma lini jasht-ë,
Dorën djathtë ma lini jasht-ë,
Gjinin djathtë ma lini jasht-ë.

Kur t’vinje djali kësajna,

Unë me sy-ë ta shikonjë,
E me kamë-ë ta afronjë,
E me dorë-ë ta lurtonjë,
E me gji-ë ta nërgonjë. "

Emërtime të tjera: Balada e Murimit, Legjenda e Murimit, Legjenda e Rozafës, Rozafa...


Për më shumë: lidhje1 dhe lidhje2

Monday, June 16, 2008

Fshati im


Maletë me gurë,
fushat me bar shumë,
aratë me grurë,
më tutje një lumë.

Fshati për karshi
me kish' e me varre,
rrotull ca shtëpi
të vogëla fare.

Ujëtë të ftohtë,
era pun' e madhe,
bilbili ia thotë,
gratë si sorrkadhe.

Burrat nën hije,
lozin, kuvendojnë,
pika që s'u bie,
se nga gratë rrojnë!



Gratë venë nd'arë,
dhe në vreshta gratë,
gruaja korr barë,
punon dit' e natë.

Gratë në të shirë,
në të vjela gratë,
ikinë pa gdhirë,
kthenenë me natë.

Gruaja për burrë
digjetë në diell,
punon e s'rri kurrë
as ditën e diel.

0 moj shqipëtarkë,
që vet' e nget qetë,
edhe drek' e darkë
kthehesh e bën vetë;

Moj e mjera grua,
Ç'e do burrë zinë
që ftohet në krua
dhe ti mban shtëpinë!

Andon Zako Çajupi

Për më shumë për autorin: lidhje 1
dhe lidhje 2

Friday, June 13, 2008

Luani dhe miu



Në këtë botë
sa rrojmë,
njëri-tjetrin
të ndihmojmë:

I math, i vogël,
të tëre ç'jemi,
për njëri-tjetrin
nevojë kemi.

Për këtë gjë të vërtetë
dy përralla do të themi.

Një mi
kur doli nga dheu,
ndë thonj të luanit
ra;
po luani
kur e pa,
zemër të madhe
rrëfeu,
se minë
të gjall' e la.

Po dhe miu
kur shpëtoi,
të mirën
nuk' e harroi,
me të tepër
ia pagoi.

Një luan,
një egërsirë,
pa të mirë nga një mi,
si s'e pandente njeri:
Në një pyll
në shkretëtirë,


I mjeri luan,
u zu me dhokan;
thërret,
bërtet,
qan me lot
se nga dhokani
s'del dot,
q'e zuri
në këmbë.
Po miu
me dhëmbë,
ep e merr
sa e nxjerr;
hyn e del,
prish një tel,
të tërë dhokanë
dhe shpëton
luanë.

Fuqia dhe zemërimi,
s'mbarojnë, ç'mbaron durimi.

Origjinali: Ezop
Shqiperimi: Andon Z. Cajupi

Sunday, June 8, 2008

Kujtime...



Bufi bëri dasëm,
që të gjithë i ftoi,
kukumjackën e harroi,
kukumjacka u zemërua,
pse s'më ftoi bufi mua,
do t'i coja një peshqesh,
një arush me katër veshë.

...

Nuk e di se nga e kanë zanafillën këto vargje. Ndonjeherë mendohem se cfarë kuptimi kanë... Mendoj se është më shumë një traditë gojore dhe me siguri duhet të egzistojnë edhe variante të tjera. Mua thjesht më kujtohet që i këndonim në grup kur bënim short se kush do të fillonte lojën i pari...

Thursday, June 5, 2008

DISA FJALE TE URTA NE VJERSHA

Gjithë njerëzit i duaj,
Mos i pandeh për të huaj.

Mos i bëj njeriu në jetë,
Gjë që s'do ta pësosh vetë.

Kusaria, ligësia,
Dhe sa të këqija janë,
Edhe gjithë marrëzia,
Padijen mëmë kanë.

Shiko faqebardhë të rrosh,
E përpiqu të bësh mirë,
Dhe me ç'do njeri të shkosh,
I padëm edhe i lire.

Mos e kthe fjalën kurrë,
Por qëndro më një si burrë.

Kur të jesh i zemëruar,
mendja është e turbulluar,
bëj durim sa të kullohet,
Se njeriu pastaj pendohet.

Do të rrosh me nder mbi dhe?
Me të liq mos u perzje.

Gjuha është thikë e mprehtë,
Plagë e saj nuk është e lehtë,
Shumë njerëz gjuha mundon,
Ca të tjerë i turpëron.

Ai që hiqet i madh edhe mbahet i rëndë,
e ka mendjen të vogël e të lehtë si pendë.

Dhe të të falin kamjen e jetës,
Mos thuaj kurrë veç të vërtetën.


Naim Frashëri




Për me shumë për autorin: lidhje 1
dhe lidhje 2

Wednesday, June 4, 2008

Lepurushi dhe maçoku



Lepurushi,
veshllapushi,
dhe maçoku qimezi,
tek shëtisnin,
të dy tok,
na i zuri,
goxha shi.


- O maçok,
i thirri shoku,
prit të marr,
një çadër doku.
Jo shkoj vetë si veri,
tha maçoku qimezi,
Dhe rrëshqiti tatëpjetë,
duke thirrur,
-Jam atlet!



Priste shoku,
çadër doku,
shiu binte me litar,
koha ecte
zvarrë-zvarrë.



Prit e prit,
na u merzit,
se maçoku qimezi,
erdh' pas shiut atë ditë.
I tha shoku,
-Shkoi e vate,
i ra vlera çadrës tate.

(mendoj) Tahsim Gjokutaj

Tuesday, June 3, 2008

Vera



Vera vera, na mëson,
të punojmë në garë,
grurin, grurin porsi det,
ta korrim në arë.

Blerta na harroi gërshetat




Nëna dhe babai
na e pyesin :
- Blertë,
Cfarë vizatove,
përmbi atë fletë?

- Vizatova veten,
a nuk e shikoni?
Ju jeni të rritur,
si nuk e kuptoni?

-Po c'ke ngatërruar,
bletë edhe qershi,
flutur e kalem,
mollë dhe kuti?

Jo asgjë, asgjë,
nuk kam ngatërruar,
në fletore veten,
unë kam vizatuar!

Po habitet nëna,
babai bën cudi...
- Ti nuk je kalem,
ti nuk je kuti!

Mollë edhe qershi
ti nuk je, moj Blerte,
pastaj këtu c'duan,
një flutur,
një bletë?

- Jua thote gjyshja
pritni kur të vijë...
- Kur s'e dimë ne,
gjyshja s'mund ta dijë!

- Jo e di, e di!
Gjyshe moj, vrapo,
se c'kam vizatuar,
eja na trego.

Ja ku erdhi gjyshja,
vizatimin pa...
- Kjo këtu është Blerta! -
prindërve u tha.

Se, kur afron mbrëmja
edhe do të flerë,
i kendoj një këngë,
që gjumi ta zerë.

Gjumi mbi qepalla,
vete edhe vjen,
unë, një këngë, mbesës,
nis edhe i them :

"I ke faqet mollë,
sytë si qershi,
hundën si kalem,
gojën si kuti".

Pa, i them : "Je bletë"
Pa i them : "Je flutur",
se është punëtore,
sepse është e bukur.

Pra në vizatim,
është vetë Blerta,
vecse ka harruar,
të bëjë...gërshetat!

nga Odhise Grillo

Njolla ne fletore


Njolla në fletore tha:
- Me vjen keq fletoren ndota,
nuk më falet kjo hata,
po më tall e tërë bota...

Dhe më vjen keq, se për dreq,
(askënd nuk mbaj me hatër)
por më shtyne, rashë keq
dhe mbulova aty... një katër!

(mendoj) Tahsim Gjokutaj